همیشه در دل میگفتم اینهایی که برای وبلاگ یکسالهشان سالگرد می گیرند و متنشان را با هنرمندی پر از گل و بلبل می کنند چه خوشحالند! پس اینهایی که چندین سال است آرشیو وبلاگشان طویل شده باید چه سالگردهایی بگیرند!
گفتم خب، من گل نمیچینم و بادکنک هوا نمیکنم، البته این یکسالگی -فقط- بهانه بود، کلاً اهل این مدل نوشتن نیستم. کما اینکه طعنهاش را چندی از رفقا در گودر بهم زدهاند. در عوضش یکسری آمار میدهم که چنین و چنان.
- در این مدت 124 پست در 10 دسته منتشر کردهام که سهم هر درسته به طور میانگین 12.4 پست بوده است.
- با کسر کردن تعداد کامنتهایی که خودم در جواب نظرات گذاشتهام، 1307 کامنت برای پستها ثبت شده اند. به طور میانگین 10 کامنت برای هر پست.
-
تا به این ساعت 93 نفر اینجا را از طریق فید دنبال میکنند (سلام خوانندگان خاموش من).
ترینها به شرح زیرند:
- پر بازدیدترین: عاشقانههای موزیکال – یک
- پر لایکترین: پنجره
- پر کامنتترین: از رنجی که میبرم – چهار
بعد دیدم این شرط انصاف نیست. این تمام آن چیزهایی نیست که ماحصل این یکسال بوده. دیدم چند دوست خیلی خوب پیدا کردهام که بارها ازشان اسم بردهام، مشورت و همدلیهایی گرفتهام که چندتایشان خیلی خیلی ارزشمندند، بهترینهایشان حتی از طرف افرادی بوده اند که فقط یکبار برایم کامنت گذاشته اند (+) و (+). بعد بدتر شد، دیدم چطور از همهشان تک تک تشکر کنم؟! دیدم که زبان چقدر قاصر است وقتی می خواهی عمیقاً شاکر باشی! در نهایت به این نتیجه رسیدم که شاید بهتر بود اصلاً پست سالگرد نمیگذاشتم!
پراکنده:
اینجا در هیچکدام از دستههای رایج وبلاگ نویسی قرار نمیگیرد (به خاطر همان 10 دسته). اصولاً هدفم از وبلاگ زدن روزانه نویسی نبود و نیست. اصلی ترین هدفم از این کار شریک کردن دیگران در چیزهایی بود که از آنها لذت میبردم یا فکرم را به خود مشغول میکرد.
به اشتراک ایمیلی وبلاگ خیلی اعتقاد نداشتم چون به نظرم تعامل با خواننده را به صفر میرساند و خواننده را خودخواسته از ابراز نظر، پیشنهاد و انتقاد بازمیدارد. اما در نهایت با احترام به حق بازدیدکنندگان/خوانندگان اشتراک ایمیلی مطالب را هم فعال میکنم با این امید که نظراتشان را دریغ نکنند.
دوستان همیشه نسبت به تصاویری که اینجا میبینند لطف داشته اند. برای اینکه در این پست بخشی هم برای ایشان باشد توضیح میدهم تصاویر این وبلاگ حاصل آرشیویست که از 10 سال وبگردی جمع شده و همچنان ادامه دارد. اگر برای پستی در این آرشیو تصویر مرتبطی نیابم، در اینترنت به دنبال آن نخواهم گشت.
بعضیها (مثل خودم) دوست دارند از ریز روزانه های بلاگری که وبلاگش را میخوانند باخبر شوند! این امکان در مورد من در ستون کناری و در قسمت «گذران عمر» فراهم است که از توئیتر قدرت میگیرد. حساب توئیترم و فید آن در دسترس عموم (پابلیک) است. برای خودم به شخصه جالب است که تا حالا 50 نفر دنبالگر این لحظاتم در توئیتر هستند و این به خاطر بده بستان و اینکه من هم دارم آنها را فالو میکنم نیست. چون من فقط 7 نفر را فالو میکنم! به چند نفر هم پیغام دادم و دلیلشان را برای دنبال کردنم پرسیدم که فقط آقای جلال سمیعی پاسخ دادند.
تقریباً در همین راستا و همچنین به این خاطر که ساعات زیادی از روز را مشغول وبگردی هستم، مواردی که در اینترنت توجهم و علاقهام را برمیانگیزند از طریق گوگل ریدر به اشتراک میگذارم که میتوانید در اینجا آنها را مشاهده و در اینجا دنبال (فالو) کنید. اینجا هم مورد جالب برای من است که با وجود اینکه 20 نفر (شامل دو ربات که نفر واحد مناسبی برای شمارش آنها نیست، اما خب!) را بیشتر فالو نمی کنم اما 234 فالوئر دارم!
به امید اینکه آدم جالبتری باشم و لطف شما مستدام باشد.
30 مرداد 1389
موفق باشی دوست من.خسته نباشی.
لایکلایک
چه عجب علی!
خستگیم در اومد واقعاً!
خوبه حالا نمی خوای بری شهرستان که سالی یکبار سر میزنی بهم.
لایکلایک
خوب یادت بود وگرنه من سالگرد وبلاگ مون اومد و رفت و اصلا نفهمیدم!!جوری که نویسنده های دیگه شاکی شدند.
لایکلایک
وبلاگ خوبی داری عزیزم. به منم سر بزن. D:
(به همراه این شکل های گل که نمی دونم با چه فن و مشققتی می کشن تو صفحۀ کامنت D: )
ولی خداییش خوب می نویسی و آدم خوبی هستی که هنوز می خونمت و جزء دوستامی. خلاصه که بیشتر بنویس و بهتر. 😉
لایکلایک
مرسی مهدا
همینا که گفتی عیناً آینه آینه!
لایکلایک
خوندن نوشته های آدمای خاص همیشه لذت بخشه ، یه زاویه دیگه از زندگیه . شما یکی از اون آدمایی ( از نظر بنده البته ) .
همچنان شما رو می خونم .
لایکلایک
نظر لطف شماست
لایکلایک
دلیل وبلاگ نویسی هر چی باشه، مهم اینه که آدم اون چیزایی رو که تو ذهنش داره با بقیه به اشتراک بذاره.
حالا یکی مثه من روزانه و غیر روزانه مینویسه، یکی مثل تو اون مشغولیات ذهنیش رو که دوست داره و ازشون لذت میبره.
در هر حالت جفتش (روزانه نویسی یا چیزایی رو که دوست داریم) برای آدم شیرینه و بقیه هم این شیرینی رو حس میکنن.
لایکلایک
مبارک باشه
واقعا پست های وبلاگت عالیه. امیدوارم همینطور ادامه بدی…
سربلندباشی
لایکلایک
خانم سالگرد وبلاگتون مبارک.
یه چیز بی ربط هم بگم 30مرداد سالگرد ازدواج مامانم اینا هم هست 😀
لایکلایک
مبارکشون باشه
ایشالا سال های سال سایشون سرت باشه
لایکلایک
سالگرد وبلاگت مبارک.
لایکلایک
الان ساعت 4 ممیز بیست و شش دقیقه صبحه به عنوان وبلاگ یکی مونده به آخر اومدم سری بزنم.
تبریک من مهم نیست ولی بازم خودپسندی کرده و عرضه اش می کنیم.
ایشالا صد سالگی-چقدر بی ربط خودم فهمیدم نمی خواد بگی-
بیشتر عکس لطف کنید بیشتر موزیک
کتاب کمتر اونی که معرفی کردی تا نصفه رفتم بقیه اش با خداست
راستی از خدا هم بنویس
دیگــــــــــــــــه-داشتم فکر می کردم-
هیچی
جز دوری شما
لایکلایک
مهمه!
پست بعدی هم آهنگه.
از خدا؟ چطور چنین به نظرت رسید؟ دلیل خاصی داره که می خوای از این موضوع بنویسم؟ اگر داره بگو، دلم می خواد بدونم.
لایکلایک
نمی دونم یه دلیل خیلی خاصی نداشت
یه حس عجیب کنجکاوی یا تفتیش عقاید هم نبود
یه حس خاص بود
آدم بعضی وقت ها می تونه به احساسش هم احترام بذاره
البته من آدم احساسی ای نیستم
ولی خوب….
حالا تو بنویس، ببینیم چی پیش میاد
به قول حضرت شاعر هرچه پیش آید خوش آید
لایکلایک
مبارک باشه . حداقلش اینه که ما با تاسیس این وبلاگ یه دوست خوب رو شناختیم …
لایکلایک
الان اومدم کامنت ها رو بخونم، در کمال ناباروری متوجه شدم که من خیلی بی ادبانه سالگرد تاسیس وبلاگت رو تبریک نگفتم و همینطوری دارم برای خودم می چرخم. واقعا شرمندم.
تولد وبلاگت مبارک باشه.
لایکلایک
عاشق این تیکه کامنتتم پریا: «و همینطوری دارم برای خودم می چرخم.»
لایکلایک
مرسی چه آمار دقیقی. تبریک. موفق باشی. وبلاگ خوبی داری اما نمیگم چون قبلا گفتن و تکراری میشه.منم در آستانه وبلاگ دار شدنم. البته درستش کردم، اگه حوصله کنم راهش بندازم. این راه انداختن چند هفته است در دست اجراس، نمیدونم آخرش راه بیفته، نیفته!
لایکلایک
سلام من تازه با وبلاگت آشنا شدم و فقط چند تا پست اخیرت را خوندم از اول (از رنجی که…) تا الان. اما نمیدونم چرا؟ اما چون احساس کردم زیاد با روحیاتت آشنا نیستم به خودم اجازه اظهار نظر ندادم. سالگرد وبلاگتو تبریک میگم امیدوارم بتونیم دوستای خوب برای هم باشیم و نظراتمون فقط آمار کامنتدونیت رو بالا نبره بلکه برای هم گاهی مشاورهای دلسوز، مایه ی آرامش ، و البته گاهی گوشهایی فقط برای شنیدن درد دل باشیم.
لایکلایک
متوجهم.
به هر حال از آشنائیت خوشبختم
لایکلایک
شسته رفته ترین پست سالگرد وبلاگی بود که تا حالا خوندم . مبارک باشه 🙂
لایکلایک
یک سالگی وبلاگت رو بهت تبریک می گم. امیدوارم امسال هم بنویسی و حضور داشته باشی و ما بخوانیم
لایکلایک