کثافت‌کاری در جمع

چند وقت پیش داشتم به این فکر می‌کردم که با رشد جمعیت باسواد و جوان، یکسری از رفتارهای دل به هم زن اجتماعی باید کمتر شده باشه. از جمله هر روز فین کردن توی دستشویی، هورت کشیدن مایعات، فین کردن توی دست در خیابون و مالیدنش به دیوار، انداختن خلط توی معابر، آشغال ریختن، ور رفتن با پایین تنه وقتی که می‌دونی در محل عمومی هستی، دست کردن توی بینی پشت فرمون، ادرار کردن در خیابان و… . اما متاسفانه و بدون نیاز به دقت خاصی، می‌بینم تغییر محسوسی نسبت به نسل پدرانمون به وجود نیومده.

نمی‌دونم ریشه‌ی اینا کجاست که خشک نمی‌شه. نذاشتن آرنج روی میز موقع غذا خوردن آدابیه که شاید هر کسی نشنیده باشه، اما آیا درک این موضوع که خلط تف کردن توی معبر عمومی یک کار منزجر کننده‌ست، نیازی به آموزش خاص در مقطع خاص داره؟

اینکه پشت فرمون یک ماشین 80 میلیونی نشسته باشی و دستت توی دماغت باشه نشونه‌ی چیه واقعاَ؟

The Pianist

پوستر فیلم پیانیست
پوستر فیلم پیانیست

در دورانی که فیلم‌های مرتبط با موضوع نسل کشی یهودیان در جنگ جهانی دوم به چشم من زیبا میان، یک فیلم دیگه در این زمینه دیدم و ازش لذت بردم.
The Pianist داستان یک پیانیست شناخته شده یهودیه که به یکباره نه تنها حرفه‌اش، بلکه جانش رو در میان یک جنگ فرسایشی و نسل‌کشی در لهستان می‌بینه. از تحقیر‌ شدن توسط آلمانی‌ها، تا گرسنگی، آوارگی و استیصال محض.
کارگردان رومن پولانسکیه که برای همین فیلم اسکار برده، بازیگر نقش اولن هم ادریان برودی که اونم به خاطر همین فیلم اسکار برده. همچنین The Pianist اسکار بهترین فیلم‌نامه‌ی اقتباسی رو هم برده. فیلمی 3 تا اسکار در 3 رشته‌ی اصلی رو برده باشه قطعاً ارزش دیدن رو داره. بگذریم از 8.5 گرفتن از IMDb و قرار گرفتن در رتبه‌ی 44‌ام بهترین فیلم‌های تمام دوران و 96% گرفتن از منتقدین روتن تومیتو.

تازه هرکی پیانسته یا پیانیست‌ها رو دوست داره هم خوبه که این فیلم رو تماشا کنه، موسیقی زیبایی گوش‌هاش رو نوازش خواهد داد.

مشاهده در IMDb