در روزهای اخیر انقدر با این و اون بحث داشتم که لازم دیدم یک پست بنویسم و چیزی که تازه بهش پی بردم رو توضیح بدم.
بچهها و بزرگترهای توی خونه، غم یک چیزه، اثر غم چیز دیگری. از آدمها، مخصوصاً عزیزهاشان، غمگین میشویم. این ناگزیر است. آنها هم از دست ما. این غم یا فراموش میشود، یا پرونده میشود و در وقت مقتضی حسابرسی. تا اینجای داستان را میدانستم.
در این بحثهای اخیر فهمیدم زیر آن لایهی فراموشی یا پرونده سازی، یک گوریلا گلس* هست و از یک جایی به بعد (که من تاحالا بهش نرسیده بودم) شروع میکند به خط افتادن. از اینجا به بعد اتفاقی که برایم افتاده، تغییر رویه است. تغییر رویههای دائمی در خودم میبینم که اصلاً باورم نمیشد در توانم باشد. منتها مشکلی که به وجود آمده این است که با این سطح از آزردگی، نمیتوانم به استیجهای قبل با آن آدمها و موقعیتها برگردم. احتمالاً هفت-هشت بار بورانی اسفناج بد خوردن، باعث میشود دیگر هرگز امتحانش نکنید. تلگرام که منبع هر چه اعصاب خردی بود، فراریتان بدهد، دورهمی خانوادگی هم قابل ترک کردن است، حالا ببینم.
با سلامی به مدفون شدن در سکوت و درونگرایی با چاشنی تنهایی.
* شیشه گوریلا یا گوریلا گلس (به انگلیسی: Gorilla Glass) که به وسیله شرکت کورنینگ بهوجود آمدهاست، شیشهای از جنس آلومینوسیلیکات قلیایی است و به شکلی طراحی شدهاست که نازک، سبک و مقاوم باشد. بیشتر کاربرد این شیشه استفاده به عنوان پوشش خارجی صفحه نمایش دستگاههای الکترونیکی نظیر تلفنهای همراه، لپتاپها و پخشکنندههای چندرسانهای است. متمایزترین ویژگی این شیشه مقاومت آن است که سبب میشود شیشه نازکی از آن در برابر شکنندگی و خراش مقاوم باشد. (ویکی پدیای فارسی)
مرتبط از من در پلاس: درونگرایی جرم نیست