وظیفه بدل کردن حال بد به حالی که بدتر نمی‌شه یا شاید حتی خوب می‌شه در زندگی من، با مامانم و موسیقیه. طبعاً آدم‌هایی توی این موسیقی هستند که بیشتر منو تا به اینجا آوردن. مهم‌ترین و تاثیرگذارترین‌شون حتماً ابی ــه.
آلبوم آخر ابی «جان جوانی» بیش از یک ماهه که منتشر شده. کار آدم‌هایی رو که دوست دارم سخت‌تر می‌تونم قضاوت کنم. یادمون باشه که ابی تصمیم گرفته درجا نزنه و سبک کارش رو به روز نگه داره، همونطور که داریوش، گوگوش و… این کار رو کردن. عباس قادری هم تصمیم گرفت نکنه و همون فرمون رو بره، طرفدارهای خودشم داره. ما یا به تصمیم هنرمند احترام می‌ذاریم و آهنگ‌هاش رو بی غرض گوش می‌کنیم؛ یا مرض داریم، با اینکه دنبال یک سبک موسیقی نیستیم، آهنگ‌هاش رو گوش می‌کنیم و به دست‌اندرکاران علی‌الخصوص خواننده فحش می‌دیم. نکنیم، اگر ابی رو از 10 سال پیش به این طرف دوست نداریم، به همون آهنگ‌های قدیمش گوش بدیم. بله آدم از هنرمند مورد علاقه‌اش انتظار داره همیشه توقعاتش رو برآورده کنه، ولی یه جایی وقتشه بپذیره که نشد و نه به تصمیم اون آدم بی‌احترامی کنه، نه به اعصاب و شعور خودش.
جز اینکه کل آلبوم خوبه و خب دوستش دارم و هیچ آهنگی نبود که حذفش کنم، 4 تا آهنگ هستند که ابی توشون با صداش بازی‌های خاصی می‌کنه و عجیب منو های می‌کنن: دنیای آرزو، غم نومه، بهت گفتم، فصل بی‌قراری. از خدا عمر طولانی برای ابی می‌خوام، که از سر خودخواهی خودمه چون می‌خوام همینطور ازش حس خوب بگیرم.
تشکر ویژه از: عليرضا افكاری، داود رحمت الهی، علی اکبر یاغی تبار، افشین مقدم و پويان بو ترابی. با کمی گلایه و نُچ نٌچ کردن به منوچهر چشم آذر که شاید وقتش باشه سبکش رو عوض کنه. تنظیم بی اغراق باعث ضعف آلبوم شد و نمی‌ذاره مخاطبی که علاقمند ابی نیست، با یکی دوبار گوش دادن اولیه از آلبوم خوشش بیاد. ماها ولی گرگ بارون دیده‌ایم 🙂 انقدر صبوریم و به آلبوم دقت می‌کنیم تا قلبشو ببینیم.
اگر هنوز آلبوم رو نشنیدید، ابی در توئیتر خودش لینک مستقیم برای دانلود داده با کیفیت 320: http://t.co/CymVioCFaF
روح‌گردی 