ورطه

گفتم از ورطه عشقت به صبوری به در آیم
باز می بینم دریا نه پدید است کرانش

این روزها حال و احوال خوشی ندارم که باعث شده صورت و شونه هام جوش بزنه، خواب های آشفته ببینم، همش درگیری ذهنی داشته باشم و…

تصمیم بزرگی رو پیش رو دارم، تا کمتر از یک ماه دیگه عقدمونه، اما اصل تصمیم نیست که منو آشفته کرده چون نه تنها براش مصمم هستم و شکی توش ندارم بلکه براش خوشحال هم هستم. آشفتگی من از ملحقات و پیامدهای این تصمیمه.

کسی نیست که منو درک کنه، مامانم گاهی سعی می کنه بهم دلداری بده، مثل همین چندساعت پیش، اما دلداری داده شدن یک چیزه، درک شدن یک چیزه دیگه.

در روانشناسی یک تیپ شخصیتی داریم شامل افرادی که از تنهایی لذت می برن، توی محیط های شلوغ (در صورتی که بخوان با بقیه ارتباط داشته باشن) اذیت می شن، مثل مهمونی. از همه بیشتر نیاز دارم آقای میم منو درک می کنه که نمی تونه چون اون در تضاد با این تیپ منه، عاشق مهمونی و ارتباط برقرار کردن با آدم هاست و از توی خونه نشستن متنفره. مشکل شاید در این باشه که در کنارِ داشتنِ اون تیپ شخصیتیم، در جمع خیلی خوب ارتباط برقرار می کنم و به قولی ارتباطات اجتماعی قوی دارم. چون معتقدم یا نباید توی جمع برم یا اگر قبول کردم برم دیگه نباید تا جایی که می تونم نحسی کنم. به همین دلیل تصور آقای میم و بقیه اینه که تو به اتاق و کامپیوترت چسبیدی و این رفتارهات بهانه ست، لج کردنه، تبنلی کردنه و همینه که جلوی درکشون از وضعیت منو می گیره. نمی تونن بپذیرن که میل به تنهایی و آرامش یک اختلال شخصیتی نیست، بلکه یک تیپ شخصیتیه.

دیشب تا صبح خواب های آشفته داشتم از مراسم عقد (که نزدیکه) و عروسی (که خیلی بهش مونده). عروس همش داشت گریه می کرد و فرار می کرد از مهمون ها و وسط مجلس رقصیدن و جلوی دوربین فیلم بردار بودن. آقای میم از دستش غصه دار بود، مامانم از دستم حرص می خورد و خواهرام سعی داشتن میونه رو بگیرن و به مجلس برم گردونن.

می دونم که این تصویر دقیقی از مراسم عقد و عروسیم هست با این تقاوت که توی بیداری جرئت غصه دار کردن و ناراحت و ناامید کردن آدم هارو ندارم. می شینم توی اون دایره تنگ و زیر بارها و فشارها تحمل می کنم. آرزوی شب عروسی ندارم، آرزوی لباس عروسی ندارم، آرزوی دنبال لباس افتادن برای این مراسم و اون یکی مراسم رو ندارم، آرزوی دیدن آرایش عروس روی صورتم رو ندارم، هیچ آرزوی مشابهی ندارم و دلم می خواست زندگیم با یه سفر آروم دو نفری شروع می شد بدون اون فشارها و بغضی که می دونم مثل الان در تمام اون لحظات بهم هجوم خواهد آورد در حالی که مجبورم به خاطر آدم هایی که آرزوهای خوب برام دارن قورتش بدم و لبخند بزنم.

تا چندوقت آینده این اوضاعم ادامه داره. اشتباه از خودم بود که دلبسته آدمی شدم که نقیضِ یکی از بارزترین خصوصیاتم بود. نتونستم چشم روی محسنات و خوبی های دیگه اش ببندم. مطمئنم بعداً هم این مشکلات کمابیش ادامه خواهد داشت. خب بهرحال اون توی یک خانواده و فامیل گسترده بزرگ شده و من توی یک خانواده کوچیک و فامیلی که در برابر اونها کاملاً هیچ محسوب می شه.

دیروز نسبتاً روز خوبی داشتم. اتوبان گردی (فعالیت مورد علاقه ام) داشت و ابی خوندن و گوش کردن در حالی که دراز کشیده بودم و یه همخوان داشتم. به ورطه نزدیکم، هرچی این روزهای (لحظات) خوب کمتر بشه، ورطه نزدیکتر می شه. احساس می کنم ماسک لبخند روی صورتم ماسیده برای اینکه کسی شاهد نادرترین اتفاق زندگیش نباشه: عروسی که از نزدیک شدن مراسم عقد و عروسیش کلافه و دلخوره.

.

.

.

پ.ن 1: این متن رو دوباره نمی خونم چون شک ندارم می فرستمش به سطل زباله. همین دوری کردن از حرف زدنه که مینیمال های این مدت اخیر رو خلق کرده. بنابراین غلط های املایی رو ندیده بگیرید.

پ.ن 2: متوجهید چقدر اوضاعم حساسه؟ پس لطفاً کامنتی نذارید که حالم رو بدتر کنه، منظورم رو همتون متوجهید. اگر می خواید که بدونم خوندین و تنهام نذاشتین و مطمئن نیستین که کامنتتون ناراحت کننده نباشه، گذاشتن یک نظر خالی کفایت می کنه.

پ.ن 3: عروس واقعاً بلد نیست برقصه، هیچوقت در زندگیش این کارو نکرده و ربطی به کج یا صاف بودن زمین نداره. تصور فشار چند مجلس پر از آدم رو بکن که انتظار دارن عروس برقصه چون به نظرشون این یک چیز خیلی طبیعیه. فشار رو حس می کنی؟

پ.ن 4: شعر از سعدی

پ.ن 5: دوست نداشتم انقدر طولانی بشه…